ΚΛΑΣΣΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ – “CYCLONE – TERROR STORM” (1978)

Η θαλασσινή τριλογία του René Cardona Jr. συνεχίζεται με ακόμη ένα καλτ διαμάντι. Τα Μεξικάνικα ’70s B movies είναι εδώ, με ένα φιλμ για ναυαγούς, διλήμματα, κυκλώνες, αεροπορικά δυστυχήματα και, φυσικά, καρχαρίες έτοιμους για αναπάντεχα γεύματα! Δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι δίχως την συμβολή του σκηνοθέτη, η έβδομη τέχνη θα είχε χάσει κάτι από τον μύθο της, όμως τα δικά του υλικά στον τοίχο της ήταν σίγουρα πιτσιλισμένα με αλμύρα και σταγόνες αίμα! Είναι αυτό που λέμε, αγαπάμε να μισούμε ή απλά, ένας ακόμη λόγος για να δικαιολογούν οι σινεκριτικοί την ύπαρξή τους, και οι ιστοσελίδες να βρίσκουν σ’ αυτές τις ταινίες τον εύκολο στόχο για τα βέλη της χαμηλής βαθμολογίας!

Κι όμως, γιατί σας βλέπω να έχετε πάρει ήδη ανά χείρας τα φτυάρια, χωρίς τα φιλμ σκηνοθετών όπως ο René Cardona Jr., τα καλοκαίρια της εφηβείας μας θα ήταν άνοστα. Εκατοντάδες θερινά σινεμά θα είχαν χάσει ένα μεγάλο τους ατού, και κανείς μας δεν θα είχε σκηνές να αναλύσει, μοντάζ να ανακαλύψει και ανύπαρκτες ερμηνείες να χλευάσει! Κι όλα αυτά με μουσικές υπέροχα αταίριαστες, καμπάνες παντελόνια, φαβορίτες Χάρλεμ και ουρλιαχτά στις θάλασσες. Πέρα από όλα αυτά, που τοποθετούν τις δημιουργίες του Μεξικανού σκηνοθέτη στις χαμηλού budget και αισθητικής της δεκαετίας του ’70, υπάρχουν και ορισμένα ενδιαφέροντα στοιχεία, για όποιον ψάξει λιγάκι και δεν τις δει με προκατάληψη. Το “Cyclone” (προβλήθηκε στην Αμερική σαν “Terror Storm”) παίχτηκε επί σειρά ετών στα θερινά μας σινεμά, με τον τίτλο «Κυκλώνας: χαμένοι στην βυθό του Ειρηνικού». Έχει μια ευρηματική και εξαιρετικά ρεαλιστική σκηνή, αυτήν του αεροπλάνου που βυθίζεται στα παγωμένα νερά, που δεν δείχνει να συνέβη στα στούντιο.

Για παράδειγμα, τα σενάρια, που εν μέρει είναι πρωτότυπα, τουλάχιστον μέχρι το μέσο της κάθε ταινίας. Από εκεί κι έπειτα έρχονται οι καρχαρίες τίγρεις, που προφανώς περίσσεψαν από τα πλάνα του “Tintorera”, και ο επίλογος έχει γλυκόπικρη γεύση. Happy end δεν υπάρχει ακριβώς, αφού δεν μένουν όλοι ικανοποιημένοι, κι αυτό είναι μια κίνηση κόντρα στο σινέ ρεύμα της εποχής. Έπειτα έχουμε τις συμμετοχές έκπληξη καταξιωμένων ηθοποιών, που είτε αναζητούσαν τα τελευταία ένσημα για συνταξιοδότηση είτε τύχαινε να κάνουν τις διακοπές τους στις μαγευτικές Μεξικάνικες παραλίες, όταν τους εντόπισε το έμπειρο μάτι του σκηνοθέτη. Έτσι, στο Tintorera είχαμε την Αγγλίδα Suzan George, ενώ εδώ τρεις ακόμη συνάδελφους της, δύο Αμερικανούς και μια συμπατριώτισσά μας μετανάστρια στις Η.Π.Α.

Στο καστ αναφέρεται πρώτα το όνομα του Arthur Kennedy, με την πολύ γεμάτη καριέρα και σημαντικές συμμετοχές σε γουέστερν όπως τα They Died with Their Boots On (1941), The Glass Menagerie (1950), Bend of the River (1952), The Man from Laramie (1955) ή στα A Summer Place (1959) και Elmer Gantry (1960). Ένας από τους περιζήτητους κακούς του Χόλλυγουντ για 3 δεκαετίες, με 5 υποψηφιότητες για βραβείο Όσκαρ, ο οποίος, από το ’68 περίπου και έπειτα, έκανε μια στροφή στην καριέρα του, πηγαίνοντας στην Ευρώπη για μια σειρά περίεργων επιλογών σε θέματα σεναρίων. Πολλές από τις ταινίες, που γύρισε στην γηραιά ήπειρο, ήταν Ιταλικές παραγωγές, όπως τα Un minuto per pregare, un instante per morire (1968), Shark! (1969), Baciamo le mani (1973), Non si deve profanare il sonno dei morti (1974), La polizia ha le mani legate (1975) και δεκάδες άλλα. Συνήθως υποδυόταν τον σκληρό κακοποιό, που αναζητούσαν τα Ιταλικά στούντιο, για να γεμίσουν τα καστ τους με αξιόπιστους Αμερικανούς «κακούς» (τα ίδια έπαθε και ο Henry Silva, ο James-Mario Adorf και πολλοί άλλοι).

Χαρακτηριστικές μακέτες από τα εξώφυλλα της κυκλοφορίας σε VHS.

Εκτός του Kennedy, συμμετέχει και η Carroll Baker (Baby Doll – 1956, The Big Country – 1958, How the West Was Won – 1962), ο Lionel Stander, οι Andrés García και Hugo Stiglitz, αχώριστοι από το Tintorera και μετά, η δική μας Olga Karlatos και ο γιος του σκηνοθέτη, René Cardona III, μήπως και αποκομίσει τίποτα εμπειρίες, ώστε να μπει κι αυτός στον χώρο του θεάματος. Τελικά προτίμησε τη δουλειά του πατέρα του και συνέχισε το έργο του με 70+ φιλμ τέτοιου ύφους, τα περισσότερα στην δεκαετία του ’90. Η μουσική, που ταιριάζει μόνον στις στιγμές των κιθαριστικών σόλο, είναι του Riz Ortolani, αλλά είναι αντιπροσωπευτική της εποχής που γυρίστηκε η ταινία. Ο Ortolani μόνον χθεσινός δεν είναι στις κινηματογραφικές παραγωγές. Πήρε Grammy και παραλίγο Όσκαρ, με το Mondo Cane, ενώ έγραψε όμορφα soundtrack, όπως τα The 7th Dawn (1964), The Yellow Rolls-Royce (1964), The Glory Guys (1965) και The Spy with a Cold Nose (1966), το αριστουργηματικό O Cangaceiro (1970), αλλά και για πολλά σπαγγέτι γουέστερν και αστυνομικά giallo: Il Sorpasso (1962), Io ho paura (1977), Castle of Blood (1964), Sette orchidee macchiate di rosso (1972), Africa Addio (1966), Cannibal Holocaust (1980).

Οι φωτογραφίες της ταινίας ακολουθούν στο πιο κάτω slide show.

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

ΥΠΟΘΕΣΗ

Τρεις παράλληλες πτυχές μιας σειράς καταστροφών, που προκαλεί ένας τροπικός κυκλώνας, ενώνονται από τα καπρίτσια της μοίρας στην μέση του ωκεανού. Οι επιζώντες ενός αεροπορικού δυστυχήματος, 4 ψαράδες και καμιά 20αριά τουρίστες, θα επιβιώσουν σε ένα μικρό σκάφος, δίνοντας καθημερινή μάχη για την επιβίωση και την διατήρηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Θα τεθούν αντιμέτωποι με πολλά διλήμματα, και οι δοκιμασίες θα είναι διαρκείς και σκληρές…

VIDEO

Περισσότερες πληροφορίες στο kostis7601@gmail.com.

Αποκλειστικά για το Cine Oasis

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

2013 – 2014

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .

ΚΛΑΣΣΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ – “TINTORERA” (TIGER SHARK – 1977)

Χαρακτηριστική καλτ ’70s ταινία, από εκείνες που δεν επιχείρησαν να καρπωθούν οφέλη από την επιτυχία του “Jaws”, ούτε κούρασαν με το αναμάσημα του γνωστού σεναρίου. Αντίθετα, είχε να καταθέσει μια δική της καθαρά οπτική και να προσθέσει στοιχεία για τους συνεχιστές της παράδοσης. Πρόκειται για ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά φιλμ εκείνης της περιόδου, πάντα σε σχέση με το θέμα με το οποίο καταπιάστηκαν. Ρομάντζο, τουρκουάζ νερά, εξωτικά νησιά, κοκτέιλ, υπέροχες μουσικές και… τρόμος στο βυθό, αλλά όχι όπως θέλει το σχετικό εγχειρίδιο. Εδώ το φταίξιμο είναι ανθρώπινο, και η πρόκληση ξεκινάει από την επιφάνεια, φορώντας στολή κατάδυσης.

Υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία σε αυτή την παραγωγή. Αρχικά, να πούμε ότι πρόκειται για μια δουλειά του René Cardona Jr. (σενάριο και σκηνοθεσία) που τον ανέβασε πολύ ψηλά στις συνειδήσεις των σινεφίλ και δη όσων λάτρεψαν τα καλτ. Μια Μεξικάνικη παραγωγή με ολίγον από Αγγλικά κεφάλαια, που άφησε εποχή τόσο με την προσέγγιση, όσο και με το ερωτικό της ύφος. Γι’ αυτό το δεύτερ,ο μάλιστα, λογοκρίθηκε από αρκετά ως πολύ και βγήκε στις αίθουσες με 85 από τα συνολικά 126 της λεπτά! Ο λόγος είχε να κάνει με τον πουριτανισμό των Αμερικανών κυρίω ς(και των Μεξικανών) που ανακάλυψαν άσεμνο περιεχόμενο στις σκηνές με γυμνές πλάτες και γυναικεία στήθη! Κι όλα αυτά την εποχή που οι ίδιοι σφύριζαν αδιάφοροι μπροστά στο πέπλο της σεμνοτυφίας, που τύλιγε τα δικά τους «επιτρεπτά».

Το φιλμ είναι γυρισμένο εξ ολοκλήρου στο Μεξικάνικο θέρετρο Isla Mujeres (ένα νησί φτιαγμένο για τους τουρίστες) στις χρυσές του εποχές και στο διπλανό Cancún. Όλες οι υποβρύχιες λήψεις έγιναν για τις ανάγκες της ταινίας και δεν αποτελούν πλάνα από ντοκιμαντέρ. Υπεύθυνος γι’ αυτές και την διεύθυνση της φωτογραφίας, γενικότερα, ο Ramón Bravo, που έκανε εξαιρετική δουλειά. Αυτό που επίσης ξεχωρίζει και σε μεγάλο βαθμό, είναι η μουσική. Σε κερδίζει από τις πρώτες νότες είτε στις στιγμές που φέρνει στο νου ποπ της δεκαετίας του’70 είτε στα θέματα που ντύνουν τις στιγμές έντασης ή χαλάρωσης. Δεν το λέμε επειδή είναι του δικού μας Βασίλη Πολυδούρη (Basil Poledouris) αλλά γιατί είναι πράγματι πολύ καλή και δένει αρμονικά με το φιλμ. Σε ταξιδεύει μέχρι τα σημεία που γυρίστηκαν τα πλάνα.

Η εταιρεία, που ανέλαβε να κάνει την διανομή, ήταν η United Film Distribution Company. Παραγωγός ήταν ο Gerald Green, για λογαριασμό της CONCACINE, της εταιρείας του σκηνοθέτη. Πρωταγωνιστούν οι Hugo Stiglitz, Andrés García, Fiona Lewis και η Βρετανίδα Susan George, σε μια από τις πιο περίεργές της επιλογές σαν ηθοποιός! Να πούμε κάτι ακόμη για τον Ramón Bravo, που επιμελήθηκε την φωτογραφία. Ήταν ένας από τους επιφανείς ωκεανογράφους των καιρών του, που μελέτησε για 20 σχεδόν χρόνια την συμπεριφορά του είδους καρχαρίας – τίγρης ή Tintorera, όπως λέγονται στα Μεξικάνικα. Ο Bravo έγραψε και την νουβέλα, που αποτέλεσε το υλικό για το σενάριο του φιλμ, ενώ μεταξύ άλλων ανακάλυψε και το είδος των sleeping sharks, στην περιοχή της Isla Mujeres. Ο René Cardona Jr. του οφείλει πάρα πολλά για την αναγνώριση, που δέχτηκε όταν προβλήθηκε το “Tintorera”, αφού ήταν μια 100% δουλειά του ωκεανογράφου.

Οι φωτογραφίες της ταινίας ακολουθούν στο πιο κάτω slide show.

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

ΥΠΟΘΕΣΗ

Ένα περίεργο ερωτικό τρίγωνο στήνεται μεταξύ δύο αντίζηλων, που θα γίνουν… συμπαίκτες στους κινδύνους και στο κυνήγι όμορφων γυναικών στις παραλίες του Μεξικού. Ενός ζιγκολό και ενός επιχειρηματία, που θα αναζητήσουν πέρα από την επιβεβαίωσή τους ως άνδρες και την γοητεία του κρυφτού με τον θάνατο, κυνηγώντας καρχαρίες…

VIDEO

Περισσότερες πληροφορίες στο kostis7601@gmail.com.

Αποκλειστικά για το Cine Oasis

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

2013 – 2014

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .