ΚΛΑΣΣΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ – “HEAVEN KNOWS MR. ALLISON”(1957)

Για ένα εντελώς διαφορετικό φιλμ, από αυτά που μας είχε συνηθίσει ο μεγάλος κινηματογραφιστής John Huston, θα μιλήσουμε αυτή τη φορά. Η διαφορετικότητα έγκειται στο είδος της ταινίας και στον τρόπο που ο σκηνοθέτης της προσεγγίζει. Δεν πρόκειται για μια αμιγώς ταινία δράσης, αλλά για μια αντιπαράθεση βιωμάτων, των κεντρικών της χαρακτήρων. Δύο διαφορετικοί κόσμοι εκπροσωπούνται. Από την μια ο σκληροτράχηλος δεκανέας των πεζοναυτών, που γίνεται κυνικός, αλλά διατηρεί την ευγένεια του, κι απ` την άλλη η μαθητευόμενη καλόγρια, που με την ηρεμία του πνεύματος και την πίστη, αντιπαρέρχεται τις δυσκολίες και τις δραματικές καταστάσεις, που από κοινού θα ζήσουν. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ματιά του Huston και εξαιρετικές οι ερμηνείες που παίρνει από τους έμπειρους πρωταγωνιστές του. Το “Heaven knows mr. Allison”, έχει γλυκόπικρα συναισθήματα για τον θεατή, αντικρουόμενες απόψεις, αλλά και μια αγνότητα που δεν είναι επιφανειακή. Βρίσκεται πάνω από κάθε φράση και σκέψη, ασχέτως αν τριγύρω της επιπλέουν βρίσκονται εκατοντάδες ναυτικά μίλια θαλάσσιου νερού. Ασχέτως αν οι καταστάσεις είναι βίαιες και οι άνθρωποι δείχνουν να έχουν χάσει τους πραγματικούς σκοπούς της ζωής, μέσα στην μανία της κυριαρχίας ο ένας πάνω στον άλλον…

Χαίρομαι όταν έχω μια τέτοια ταινία να με περιμένει για προβολή, δίπλα στο dvd player. Είναι μια πρόκληση και συγχρόνως αυτή της η διαφορετικότητα, προδιαθέτει για έντονες στιγμές, όπου η εικόνα και οι ερμηνείες θα είναι αντιμέτωποι, για το ποιος πραγματικά είναι ο καλύτερος. Στο “Heaven knows mr. Allison”, δεν υπάρχει νικητής. Το έρημο νησάκι του Ειρηνικού, με τα νερά που κινούνται σε όλες τις αποχρώσεις του μπλε και την καταπράσινη τροπική βλάστηση να το πολιορκεί, κλέβει αρχικά την παράσταση. Όταν εμφανίζονται όμως οι μορφές των δύο πρωταγωνιστών, δίνει την αίσθηση ότι απλά είναι ένα όμορφο σκηνικό, που περιμένει τους θεατρίνους να περάσουν από μπροστά του, για να αφήσουν το ταλέντο τους στον θεατή. Αν φοβάστε τις ταινίες(είναι αλήθεια ότι και οι σκηνοθέτες τις φοβούνται, κάνοντας τες ένα είδος σινέ – ταμπού), όπου δεν υπάρχουν παρά 2 πρόσωπα για πρωταγωνιστές και τις αποφεύγετε κατά κάποιον τρόπο, εδώ οι Deborah Kerr και Robert Mitchum θα σας κάνουν να αλλάξετε άποψη. Ο John Huston είχε αλλάξει πριν τους δει μπροστά από τις κάμερες του, όταν έπιασε στα χέρια τη νουβέλα του Charles Shaw, από το 1952. Μαζί με τον σεναριογράφο και συνεργάτη του John Lee Mahin, την τροποποίησαν και έτσι πήρε το δρόμο για τον κόσμο του σελιλόιντ.

Ανέφερα στις πρώτες γραμμές της παρουσίασης, για την διαφορετικότητα του φιλμ αυτού, σε σχέση με τα όσα μας είχε δώσει πριν το γυρίσει, ο σκηνοθέτης του John Huston. Ας δούμε εν συντομία μερικές από τις ταινίες που είχαν προηγηθεί χρονικά και που έφεραν την σφραγίδα του.

Το Γεράκι της Μάλτας(The Maltese Falcon), με τον Χάμφρευ Μπόγκαρτ. Ένα από τα κορυφαία φιλμ νουάρ. 1941.

Ο θησαυρός της Σιέρα Μάντρε(The Treasure of the Sierra Madre), κι εδώ πρωταγωνιστεί ο Μπόγκυ, αλλά την παράσταση κλέβει ο πατέρας του σκηνοθέτη, στον ρόλο του γέρο – χρυσοθήρα. 1948.

Στη βοή της καταιγίδας(Key Largo), πάλι με τον Μπόγκαρτ. 1948.

Η Ζούγκλα της Ασφάλτου(The Asphalt Jungle), με τους Στέρλινγκ Χέυντεν και Μέρλιν Μονρό. Εξαιρετικό αστυνομικό. 1950.

Η βασίλισσα της Αφρικής(The African Queen), το οποίο έδωσε το Όσκαρ στον Μπόγκαρτ, έπειτα από μια καταπληκτική πορεία του στην έβδομη τέχνη. Είναι ένα κύκνειο άσμα για δύο σπουδαίους ηθοποιούς. Συμπρωταγωνιστεί η Κάθριν Χέπμπορν. Και οι δύο τους είναι συγκλονιστικοί. Η ταινία έχει κάποια κοινά στοιχεία με το “Heaven knows mr Allison”. 1951.

Moulin Rouge, με το φοβερό ζευγάρι José Ferrer και Zsa Zsa Gabor, να μαγεύει τους πάντες με το μπρίο του. 1952.

Moby Dick, με τον Γκρέκορυ Πεκ στο φόρτε του, το πασίγνωστο βιβλίο του Χέρμαν Μέλβιλ περνάει στην μεγάλη οθόνη, με τον καλύτερο τρόπο. 1956.

Ας επιστρέψουμε στο “Heaven knows mr Allison”. Την φράση που αφήνει η Deborah Kerr να αιωρείται, όταν πλησιάζει το φινάλε, στον άνθρωπο που την έσωσε από σίγουρο θάνατο, την ερωτεύτηκε και έπειτα σεβάστηκε τον σκοπό στον οποίο αφιέρωσε την ζωή της, στον πεζοναύτη Robert Mitchum. Είναι μια φράση που κρύβει πολλές ερμηνείες. Ορισμένες από αυτές τις βλέπουμε να ξετυλίγονται στην οθόνη μας, σε όλη τη διάρκεια του φιλμ. Η υπόθεση φέρνει το ναυαγό Mitchum σε ένα έρημο νησί του Ειρηνικού, όπου συναντάει τον μοναδικό άνθρωπο που έχει επιβιώσει, την μοναχή Kerr. Μαζί θα γνωρίσουν ο ένας τον κόσμο του άλλου, θα κινδυνέψουν από τους Ιάπωνες, θα περάσουν πολύ έντονες στιγμές, όπου ο ένας θα νοιαστεί για την ζωή του άλλου και θα προσφέρει την δική του, σε ένα ρεσιτάλ αλτρουισμού, που εν κατακλείδι αποδεικνύει ότι δεν τους χωρίζει τίποτα. Ο Huston χρησιμοποιεί την δράση στα σημεία που θέλει δώσει γρήγορο ρυθμό στο φιλμ. Έχει τραβήξει έξυπνα τα πλάνα του, με την βοήθεια του διευθυντή φωτογραφίας Oswald Morris. Είναι εξ ολοκλήρου φυσικά και δεν υπάρχει ίχνος στούντιο! Όπως και ο φωτισμός, άλλωστε. Η μουσική του Georges Auric είναι άκρως ταξιδιάρικια, ενώ έχει γίνει άψογο μοντάζ από τον Russell Lloyd. Η ταινία έχει διάρκεια 106 λεπτά, είναι γυρισμένη έγχρωμη(σινεμασκόπ), ενώ βγήκε από τα στούντιο της Twentieth Century-Fox Film Corporation, στις 13 Μαρτίου του 1957.

Η Deborah Kerr είχε μια σχετική εμπειρία, υποδυόμενη την καλόγρια, αφού είχε παίξει και στο Black Narcissus των Michael Powell και Emeric Pressburger, το 1947. Εκεί είχε για συμπρωταγωνιστές τους Sabu και Jean Simmons. Μια ταινία που θα βρούμε προσεχώς μπροστά μας. Ακόμη, να αναφέρουμε ότι είναι η δεύτερη της ταινία με θέμα τον πόλεμο μεταξύ Αμερικανών και Ιαπώνων, αφού είχε προηγηθεί το καταπληκτικό “From Here to Eternity”(«Όσο υπάρχουν άνθρωποι»), όπου μεταξύ άλλων άφησε πίσω της και ένα από τα κορυφαία κινηματογραφικά φιλιά! Αυτό στην παραλία, με το κύμα να σκεπάζει την Kerr και τον Lancaster! Αποκλείεται να μην το έχετε δει!

Κι ένα υπό τύπον παραλειπόμενο, από την χρονιά που γυρίστηκε το φιλμ, σε σχέση με τον Robert Mitchum. Το 1956 ο ηθοποιός με το χαρακτηριστικό λακάκι στο πιγούνι και το νωχελικό ύφος, δοκίμασε την τύχη του και στο πεντάγραμμο. Ο δίσκος 33 στροφών που κυκλοφόρησε η Capitol, με τίτλο “Calypso is like so”,  είναι μια εντελώς προσωπική δουλειά του Mitchum, στην οποία δεν επιχείρησε να κριθεί από τους ακροατές, αλλά να περάσει τα ακούσματα του προς τα έξω, με αποδέκτες τους θαυμαστές του συγκεκριμένου ήχου. Δέκα χρόνια αργότερα, έκανε και μια δεύτερη απόπειρα στην Monument, αλλά δεν έχει την αυθεντικότητα αυτής εδώ. Το άλμπουμ ακούγεται πολύ ευχάριστα.

Επιπλέον στοιχεία για την ταινία, θα βρείτε στον παρακάτω σύνδεσμο.

http://en.wikipedia.org/wiki/Heaven_Knows,_Mr._Allison

Επιπλέον στοιχεία για τον ηθοποιό, θα βρείτε στον παρακάτω σύνδεσμο.

http://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Mitchum

Τα screen shots του φιλμ που χρησιμοποιήθηκαν για το άρθρο, είναι από το προσωπικό μου αρχείο. Υπάρχει πληθώρα φωτογραφιών στο διαδίκτυο, αλλά εδώ και αρκετό καιρό επιλέγω να χρησιμοποιώ αυτές του αρχείου μου, τόσο για λόγους ευκρίνειας, όσο και για να εμπλουτιστεί η συλλογή φωτογραφιών του google(και να μην βλέπουμε τις ίδιες και τις ίδιες εικόνες!). Τα βίντεο, των οποίων τους συνδέσμους παραθέτω, είναι από τα διαθέσιμα του you tube(που δεν χρειάζεται ενίσχυση!). Μπορείτε χρησιμοποιώντας το όνομα κάθε ταινίας(και την χρονιά της), να βρείτε ακόμη περισσότερα.

Το αυθεντικό trailer του φιλμ.

Αποσπασματικό βίντεο.

Γράφοντας τις λέξεις κλειδιά  -watch on line – και έπειτα τον τίτλο της ταινίας, βρίσκουμε την σελίδα της stagevu, όπου μπορείτε να δείτε δωρεάν το φιλμ. Αυτό μπορείτε να κάνετε σχεδόν σε κάθε ταινία που επιθυμείτε, καθώς το υλικό της σελίδας αυτής είναι τεράστιο! Δοκιμάστε το…

http://stagevu.com/video/ilouzkdjjijs

Το Coconut water, από τις εξωτικές μελωδίες του άλμπουμ του Mitchum, που σας έλεγα πριν.